Week 4: Herbert de vliegende sprinkhaan, levenslessen in de praktijk en corona vaccin

Maandag 12/4: dag 2 van stage stond klaar om te gaan beginnen. Om 7:15 werd er vanuit huis vertrokken om tijdens de zonsopkomst naar stage te wandelen. Niets fijners dan de dag zo te beginnen. Tijdens stage niets spannends gedaan behalve het in 3D tekenen van de bezochte hal bij de bierbrouwerij. Toen de stage dag om 17:00 voorbij weer in de warmte (28 graden) naar huis gewandeld. Eenmaal thuis kwam de grote teleurstelling dat het eten niet klaar stond na het werk ( Ja mama het is heel erg fijn als je thuiskomt en het eten klaar staat), waardoor met lichte tegenzin en veel honger begin te koken. Onze wifi werkt helaas nog altijd niet dus de hele avond maar geleerd voor onze test van zaterdag gezien hier geen wifi voor nodig is. Erna heel kort via 3G nog met mama gebelt gezien ze jarig was. 
 

Dinsdag 13/3: omdat onze wifi nog altijd niet werkt moesten we onze les van 7:30 vanuit het Engineering gebouw volgen. Hierdoor begon de  dag wederom heel erg vroeg. Tijdens het naar buiten gegaan zat onze beste vriend de sprinkhaan naast onze voordeur op ons te wachten. Hierna kreeg die na naam Herbert. Met snelpaswandeld gingen we naar de campus op de hoop dat Herbert zichzelf verwijderd had als we terug kwamen. Ook vandaag niet de meest spannende dag gezien tussen de lessen in nog boodschappen gedaan werd en voor de rest vooral geleerd voor de test van zaterdag. 

Woensdag 14/4: woensdag uitslaap dag, of toch niet. Via een tip van de finnen kwamen we erachter dat er coronavaccin worden gegeven aan iedereen die zich bij het centraal hospitaal hier in Windhoek meldt. Gezien ik s ochtends vrij had en toch graag een coronavaccin wilde krijgen, besloot ik maar vroeg op te staan alweer. Zodat ik om 8:15 aankwam bij het centraal hospitaal. Hier leek die buiten zat maar de bestaan uit 9 mensen voor me, meevaller. Na een anderhalf uur bleek dat deze rij helemaal niet alleen buiten was maar binnen verder ging. Onder de trap stonden de stoelen eenmaal daar geweest, vervolgde de rij stoelen zich kriskras om een tafel heen met circa 25 stoelen. Vanaf daar kon je zien waar de prikhal was. Intussen was ik 2,5 uur verder en zat nog altijd te wachten, geen meevaller meer wel tegenvaller. Maar het zou Namibie niet zijn als die rij ergens anders weer verser ging en dat ging die ook. Voorbij de eerste medische check om erna in de prikhal nog vele rijen te maken. Uiteindelijk na 3 medische checks en 3,5 uur wachten had ik dan toch mijn eerste prik van het coronavaccin gekregen. Opgelucht verliet ik het ziekenhuis opweg naar huis om hier de te verwachten bijwerkingen uit te zieken. S middags begon het met hoofdpijn, duizeligheid en vermoeidheid. Hierbij kwam Herbert ook nog even langs op ons balkon om erna gedoucht te worden door mij met dweilwater, hopelijk leert hij ervan. Dit is was nog prima te doen. Helaas s avonds veranderde dit snel in extreme spierpijn (ja echt alles deed veel pijn) en koorts. Waarbij ik besloot om dan maar om 9 uur te gaan slapen want intussen deed alles pijn. 
 

Donderdag 15/4: wat een slechte nacht. Door de spierpijn helaas nauwelijks goed kunnen slapen en de koorts veroorzaakte hele tijd deken op deken af probleem. Enigzins gesloopt stond ik op en was de spierpijn al ietsjes minder geworden. Al moed bij elkaar verzamelt om mezelf om 8:30 naar de collegezaal te verplaatsen. Heel even balen dat deze les toch niet online plaats vondt. Eenmaal in de airco gekoelde collegezaal ging het al iets beter. Na de les kwam de grote test want ik moest met koorts door de temperatuurcontrole bij de toegangspoort tussen de campussen. Enigzins bezorgd kwam ik daar aan om een temperatuur van 35,7 gemeten te krijgen. Eenmaal thuis (2 minuten later dan die 35,7) gaf mijn eigen thermometer 38,5 aan. Betrouwbaarheid van thermometer kan alweer vergeten worden. Hele dag verder rustig aan gedaan en vooral uitgeziekt waardoor ik me die avond al een stuk beter voelde. 
 

Vrijdag 16/6: wakker worden en helemaal niets meer voelen is een rare gewaarwording. Maar het gebeurde ik werd wakker en voelde me nog alles behalve ziek en stond dan ook vrolijk om 6:20 naast mijn bed om me klaar te gaan maken voor stage. Op stage verder gegaan aan het tekenmodel van maandag. Niets spannends te vertellen over deze hele dag want er gebeurde net niets. Op de terugweg naar huis nog gestopt om drinkwater te gaan ophalen bij de supermarkt. Tijdens het avondeten een onaangenaam bezoek van Herbert die me liet schrikken waardoor ik snel naar binnen ben verhuisd. S avonds wilde ik nog even goed gaan leren voor de test van zaterdag. Eindigde in hele avond facetime met verschillende familieleden en vriendinnen. 
 

Zaterdag 17/4: vandaag was het de dag van de eerst test hier aan de NUST. Hierdoor bestond de dag uit leren en voobereiden. Al waren we hier om 14:00 helemaal klaar mee en besloten maar naar de supermarkt boodschappen te gaan doen (ja dat is leerontwijkend gedrag). Op ons gemak de boodschappen gedaan te hebben en voor onszelf iets lekkers meegenomen te hebben voor naar de test, kwamen we weer thuis met volle tassen. Intussen werd in de whatsappgroep van de test de test verkocht voor vele namibische dollars waardoor we vooral hard moesten lachen voor iedereen die hier in meeging. Om 17:55 was het zover en stond de eerst test klaar om te gaan beginnen. We hadden gelukkig goed internet en konden tegenover elkaar samen de test online maken. Hierdoor ontstonden mooie discussies en werd het boek zeer vaak tot hulp geroepen. Ik weet is niet fair maar als je de mogelijkheid krijgt dan moet je die ook nemen. Na de test konden we onszelf blij maken met een broodje gezond met jawel kaas. De eerste kaas sinds ik hier ben, nooit zo blij geweest om kaas te eten. De hele avond regent het al en het  gaat voorlopig nog niet stoppen daarmee. S avonds werden voor het eerst de spelletjes uitgehaald en Qwizz gespeeld. Herbert werd overigens ook wederom verwijderd van het balkon met een bezem en hopen dat die weg blijft. 

Daarnaast gebeurde er vandaag ook iets minder leuks. Nadat op 31 maart de familie met neefje Boaz is uitgebereid geworden, is helaas op 17 april oma Els gestorven. Dit kwam helaas niet geheel als een verrassing en voordat ik vertrok was het ook duidelijk dat ze mijn terugkomst niet meer mee zou maken. Hierdoor kreeg de hele dag een beetje een rauw randje gezien ik s ochtends oma nog gezien heb via facetime toen papa en mama bij haar waren. 
 

Zondag 18/4: eindelijk was het weer gestopt met regenen en lagen er overal plassen water. Raar idee gezien regenseizoen al voorbij zijn moet. Om 10:00 gingen we samen met de finnen en onze buddies naar de wijk Katatura. 
De wijk Katatura is een buitenwijk van Windhoek en staat bekend om de plek waar je niet wonen wilt. In 1960 kreeg het de sticker “township” opzich geplakt en een wijk waar alleen gekleurde bevolking mocht wonen in de tijden van Apartheid  Hierdoor gebeurde er hetzelfde als in vele townships in Zuid-Afrika. Tot op heden kun je hier als blanke niet veilig alleen naar toe. Vandaar dat we samen met de buddies en hun familieleden gingen. Om 10:00 duitse tijd vertrokken we achterin een pick-up truck opweg naar Katatura. Als we erheen gaan dan wel op de afrikaanse manier en met z’n 6e achterin de laadbak van de Pick-up truck. Aangekomen op de lokale markt gaan we namibies meest besproken gerecht, kapana, proberen. Vorige keer (2016) hebben we dit niet aangedurfd, maar intussen 5 jaar later en nieuwsgierigheid naar buitenlands eten liet ik deze kans niet aan me voorbij gaan. Uiteindelijk vond het nog heel erg lekker ook nog. Kapana bestaat uit rundvlees dat in kleine stukjes gehakt wordt en op de braai (BBQ) verwarmd wordt, dit eet je in combi met salsa en gefrituurd brood. Op deze markt werd dan ook net een koe geslacht waardoor voor mij alweer duidelijk werd waarom ik alleen nog maar heel zelden vlees eet. De delicatesse was hier ook te verkrijgen, wormen, deze heb ik vriendelijke afgewezen dat is een grens te ver. Erna weer terug in de pick up en de take away kapana opgegeten met de hele groep. Onze tour werd vervolgd via het winkelcentrum in Katatura waarbij alles veel goedkoper is en veel westers eten nog niet eens te verkijgen is. Tijdens onze wandeling door het winkelcentrum werden met regelmaat nageroepen met kreten als “door jullie zitten we nu hier” of “het maakt niet uit zwart of wit we zijn allemaal gelijk”. Hierdoor kwam er een gemixt gevoel hoe de bevolking dacht over apartheid en de verschillen in huidskleur. Mede dit is een van de redenen waarom je beter niet als blanke alleen hierheen kan komen maar samen met mensen die van hier zijn. Onze weg werd vervolgd naar de schoonfamilie van een van de buddies waar ons een lokale bierbrouwerij werd getoond. Iedereen liet dat biertje veilig aan zich voorbij gaan, voor ons gevoel was je na 1 slok al dronken zo sterk rook je de alcohol. Terug in de pick-up gingen we opweg naar een familielid die midden in katatura woont om daar een kleine inblik in het huis en het leven te krijgen. Hier werd het laatste stukje carrotcake (ja papa worteltjestaart) onder iedereen verdeeld. Wederom zeer lekker. Leuke gesprekken en een inblik in hun huisje verder gingen we opweg naar de tante van een van de buddies die in Silver Town woont. Deze wijk ligt buiten Katatura en heeft zijn naam te danken aan alle golfplaten waar de huizen van gemaakt zijn. Het is inderdaad silver town en een zonnebril is geen overbodige luxe als de zon op al die golfplaten schijnt. Enigzins onwennig stapte we uit de pickup truck midden in silver town bij een huisje van 4 bij 4 waar we vriendelijk ontvangen werden door haar tante. We kregen een rondleiding door haar huisje en haar tuin die vol met vetplantjes en cactussen stond. We hadden op de weg erheen een paar normale biertjes gekocht bij een restaurant (geen alcoholverkoop in winkels op zondag) om deze bij haar samen te delen. Vol bewondering snapte we niet hoe dat huis zo stabiel was en hoe je daar met 7 mensen in kunt wonen. Na een potje voetbal met de kinderen (zwart tegen wit, wit verloor omdat we maar met 4 waren en de tegenstander met 9). Werd in de schaduw onze intussen gekoelde biertjes gedronken en bijgekomen van een intensieve voetbalwedstrijd in het zand. Gesprekken ontstanden al snel over het leven hier waarbij er geen elektriciteit of stromend water is en de wc gedeeld wordt met circa 50 anderen en bijna iedere dag water gehaald moet worden bij de waterpomp. Een leven waarbij wij ons geen voorstelling van kunnen maken zo te moeten leven. Maar op de vraag of ze anders wilde of zich gelukkig voelde, antwoorde ze dan ook volmondig dat ze nooit van haar leven deze plek zal verlaten. Met een bijzondere nieuwe ontmoeting en inzichten gingen we weer opweg terug naar de stad waarbij je toch anders aankijkt op de weg terug naar alle golfplaten en mensen die erbij wonen. Beseffen  dat geld niet per se gelukkig maakt en ook zonder geld maar met een dak boven je hoofd je al heel gelukkig kunt zijn. Eenmaal thuis hadden we honger gekregen ondanks alles wat we tussendoor gegeten hadden. De zon had zich weer verstopt tussen de wolken en hier en daar konden we er nog een beetje van genieten op het balkon tijdens het lezen van een boek. Even moesten alle indrukken van vanmorgen verwerkt worden en beseft worden hoe een vreselijk goed leven we hebben ook hier in het appartement dat soms enige problemen veroorzaakt. Volgend project van de dag stond op de planning: frietjes maken zonder frituurpan. Alle benodigdheden waren gehaald en het kon gaan beginnen. Maar ja zonder temperatuurmeter hoe weet je dan hoe warm de olie is. Antwoord niet en het werd improviseren. Waardoor de eerste portie frietjes binnen 2 minuten verbrand waren, dat was dus te warm. Ze snel gered voordat ze helemaal zwart werden. Portie 2 ging al beter nadat we het vuur lager gedraaid hadden. Helaas eindigde ook deze portie lichtjes bruin getint. We accepteerde dat we dit nog eens moesten oefenen en aten ze dan ook gewoon op samen met onze zelfgemaakte hamburger, we hadden tenslotte honger. Sinds 17:00 is het begonnen met regenen en onweren wat eerst maar aan een kant van het gebouw was en aan de andere kant de zonsondergang. Na het eten had zich intussen helemaal rondom Windhoek een donkere laag wolken gevormd waar vooral in de verte veel bliksem te zien was. Sinds 19:30 is het namelijk helemaal omgedraaid en onweert het non stop aan een stuk door met vooral veel flitsen en harde donderslagen. Hierdoor is ons appartement de hele tijd verlicht met donder. Dat is dus typisch voor een onweersbui in Namibië, heel lang heel veel onweer maar gebeurt maar zelden. Intussen stortregent het ook en komt het water onder onze voordeur door onze woning binnen dus we hebben onze water lekkage theedoek weer kunnen halen om deze hiervoor te leggen. Dus ik ga weer lekker dweilen en vooral hopen dat het snel stopt want intussen zijn we bijna 6 uur verder sinds het begonnen is en het onweert en regent nog steeds. Nu gaan we hopen dat het snel stopt gezien het wel weer genoeg was. Al zou het nog gaan duren tot circa 23:30. 
 

(Uit respect van privacy heb ik in Katatura en silver town geen foto’s gemaakt, wil je het zien dan moet je maar naar Namibie komen) 

Volgende weekend staat er weer een tripje naar sossusvlei op de planning!